دنیای کامپیوتر

عموی من 67 سالش هست و تقریبا روزانه سه ساعت از وقتش رو با برنامه WeChat می گذرونه. عموی من سال های سال یه گوشی نوکیای ساده داشت که وقتی ازش می خواستیم عوضش کنه با صلابت پاسخ می داد که نه نیازی نیست، دیگه از من گذشته! وقتی می دید ما با اینترنت سرگرم هستیم یک عبارت رو به طعنه و کنایه همیشه تکرار می کرد:

عموجان، اگه خسته ات نشده؟ هنوز سیرت نشده؟

اما چیزی نگذشت که دیدم شماره عموم روی صفحه نمایش گوشی نقش بسته، این اتفاق شاید سالی یک مرتبه بیفته! فورا پاسخ دادم و بعد از احوالپرسی، عموجان سریع از من پرسید که گوشی اندرویدی چطور روت میشه؟! تو اون لحظه به قدری شوکه شدم که انگار ملکه انگلیس پیشنهاد ازدواجم رو قبول کرده!

به احتمال زیاد این روزها شما هم در کنار دوستان و اعضای خانواده یکی از کاربران شبکه های اجتماعی معروف از قبیل فیسبوک، گوگل پلاس، توییتر، لینکداین و … هستید. این ها کم بود که یهو سر و کله WeChat و SnapChat هم پیدا شد! کافیه گوشی خودتون رو یه تکون بدید تا ببینید چند نفر دور و بر شما عضو این شبکه ها هستن. من شب که میخام برم دستشویی گوشی رو تکون می دم که مبادا یه نفر توی دستشویی ما باشه!

مقدمه بالا گویای بخشی از هیجانی است که این روزها در سطح جامعه در مورد استفاده از شبکه های اجتماعی دیده میشه. شبکه هایی که اکثر کاربران اون رو افرادی عادی تشکیل می دهند که متخصص فن آوری اطلاعات نیستند و درک صحیحی از امنیت، حریم خصوصی، پی آمد های عضویت و از این دست مسائل رو ندارند. در این نوشتار من قصد ندارم از باب اخلاقی، فرهنگی و دینی عضویت و فعالیت در چنین شبکه هایی رو بررسی ، تقبیح یا تمجید کنم. قصد من این است تا چنین شبکه هایی را با برخی از حقایقی که در زندگی انسان جاریست مقایسه کنم. حقایقی از قبیل تعداد دوستان در دنیای واقعی در قیاس با دنیای مجازی، فراموشی و ….

…

عبور شبکه های اجتماعی از مرزهای انسانیادامه »